panktio 0705 - Bansidhar Patel

પંક્તિઓ - બંસીધર પટેલ

1. કંઇક એવી રીતે તમારી અલ્લડ લટોમાં હ્રદય રમે છે;
રમે છે જાણે અબૂધ બાળક સરપની સાથે સરપનાં દરમાં.

2. નથી લેવા મને ઇચ્છા સમરકંદ બુખારા;
ખરા લાગણીનાં આંસું માંગું છું હું ખારાં.

3. પાંપણે મોતી પરોવી મૌનનાં એકાંતમાં;
કોઇને સંભારવું એ પણ અનોખો લ્હાવ છે.

4. ધીમી હૈયાની ધડકનને હોઠોના હળવા કંપનને;
નયનોના ગુરુ નિમંત્રણને કોઇ શું સમજે, કોઇ શું જાણે?

5. મને આજે ફરી રજની રૂપાળી યાદ આવે છે;
તમે ઉભા હતાં પાંપણને ઢાળી યાદ સતાવે છે.

6. ભલે ના ફૂલને દડૂલે રમાડે બાગમાં તારા;
મને તારા ખીલેલાં ફૂલના કાંટે રમાડી જા.
ભલે લહેરી બની વહેલી સવારે તું પધારે ના;
બની મધરાતની અંધાર આંધી તું જગાડી જા.

7. ખબર શી હતી દિલને દેતાં પહેલા;
તમે ખુશ રહેશો સતાવી સતાવી.

8. અરે, ત્યાં અભાગણ ઉષા આવી પહોંચી;
મઝા જ્યાં સ્વપ્ન કેરી આવી ન આવી.

9. એ અધવચથી જ મારાં દ્વાર પર પાછા ફરી આવે;
જો એવું માર્ગમાં કંઇ અપશુકન જેવું થઇ જાય તો સારૂં.

10. એ રીતે રહું છું હું સદા એના સંગમાં;
રસ્તો રહે છે જેમ જનારાની સાથમાં.

11. જિગરને જાગવું છે, આંખને મીંચાઇ જાવું છે;
ભ્રમરને ખેલવું છે, પુષ્પને બીડાઇ જાવું છે.
ભલા શું હાથતાળીમાં જ આ પૂરૂં થશે જીવન?
અમારે શોધવાં છે, આપને સંતાઇ જાવું છે?

12. મેં એનાં સંસ્મરણોની ચાંદની આંખોમાં આંજી છે;
પછી ડર હોય ક્યાંથી કે નિશા ઘનઘોર આવે છે.
નયનને કઇ દિશામાં ઠેરવું એ ગમ નથી પડતી;
મને લાગી રહ્યું છે તેઓ ચારેકોર આવે છે.

13. સાચવીને માંડ સાવન આંખમાં રાખ્યો હતો;
મોરલા શો કંઠ ગહેકાવી તમી ભારે કરી.

14. કોમળ ન હોય આટલું મારૂં હ્રદય કદી;
માનું છું કે આ તારું હ્રદય હોવું જોઇએ.
ઉત્સાહ દિલને થાય છે કાં આજ આટલો;
લાગે છે કોઇ દર્દ નવું મળવું જોઇએ.

15. સમજણ પડતી નથી કે હું ભૂલ્યો છું ભાન કે;
આવી ગયો છું ભાનમાં તમને મળ્યાં પછી.
પાછા તમે મળો ન મળો સરખું છે હવે;
કોઇ વાત છે ક્યાં ધ્યાનમાં તમને મળ્યાં પછી.

16. કૈં નહોતી ખબર ક્યાં ક્યાં જઇ અટકત આ વિચારો;
લો સારું થયું આપ મને આવી ગયા યાદ.

17. હાથ જ્યાં મૂક્યો અમે સુંદર તમારા હાથમાં,
ત્યાં જ બસ આવી ગઇ દુનિયા અમારા હાથમાં.
રંગ મહેંદીના ચૂમું શું હાથમાંથી એમ તો;
મેં મરૂતથી દીધું આ સર તમારા હાથમાં.

mahaarathee - Bansidhar Patel

મહારથી - બંસીધર પટેલ

તરવરીયો તોખાર હણહણે મંજીલો પામવા,
યૌવન ચઢ્યું હીલોળે, પુરબહાર ઝગારા મારતું,
દીપક દશે દીશા તણા, પ્રગટ્યાં અંતરમાં ઉર્મી ભરી,
અણદીઠી ભોમકા ભમવા, કર્યો સળવળાટ સંગે મળી.

ભાંગ્યો ભરમ ભુલોકનો, વહેમના વમળ મહીં,
સોને મઢ્યો શ્રુંગાર, ભવાટવી નથી ઉગારવી,
સુશીલ, સુંદર, સુકોમળ, નીલકમળ શી પાંખુડીઓ,
ગજરાજ શીરે શોભંતો, આરુઢ મહારથી મોંઘેરો.

શું દીઠો ભરમાર જગનો, વીતક વીતી વસમી,
અગણ્ય તારલાંનું વ્રુંદ લળી લળી લાગે પાય,
અનંતોના અંત પામવા, તરંગો માનવી તણા,
વલખાંનો વલોપાત વલોવી, નીચવ્યું જીવન પુરું.

Tahuko - Bansidhar Patel

ટહુકો - બંસીધર પટેલ

કોયલડી ટહુકી 'ને મોરલો નાચી ઉઠ્યો કે,
મન મારુ ડોલી ઉઠ્યું.
પ્રસરી રહી સોડમ ચારેકોર બેસુમાર કે,
દીલ મારું ડોલી ઉઠ્યું.
આકાશે ઝબુકી વીજળી, ધકાધક બેહદ કે,
માંહ્યલો મુંઝાઇ ગયો.
મેહુલીયો વરસ્યો બેસુમાર પારાવાર કે,
તન મારું ભીંજાઇ ગયું.
દુર ગગનમાં ચમક્યો એક તારલો કે,
આતમ ચમકી ઉઠ્યો.
શક્તીના મળ્યા અણસાર વારંવાર કે,
ભવસાગર તરી ગયો.

chandaravo - Bansidhar Patel

ચંદરવો - બંસીધર પટેલ

આસમાને પથરાયો એક ચંદરવો, એમાં ઝીણા ઝીણા તારલાં;
પકડવા ભાગ્યો જાય પથિક, પણ નથી પકડાતો એનો છેડલો આભમાં.
કોણે રચેલો આ ચંદરવો, શી રૂડી રૂપાળી એની ભાત રે!
નથી આકાર છતાં છે સાકાર, આ તો કુદરતની કરામત રે.
નથી જોયો રચયિતાને મારી નજરે, આ રચના ઉપકાર રે;
મૃગજળ શાં ઝાંઝવાંનાં નીર, આ દુનિયાનાં નથી જોવાં એને રે.
સાચ નજરે નિરખું હું ચંદરવો, સાચની અનુભૂતિ અદ્ભૂત રે;
હોય જો નિરવની પરખ, મળે કુદરતનો અણસાર એ જ ક્ષણ રે.
જોગ-સંજોગ હું કાંઇ ના જાણું, રાત-દિન નીરખું ગગન રે;
ચંદરવો એવો પાથર્યો પ્રભુએ કે મનડું હરખાય મગન રે;
જોઇને એ રચના પ્રભુની થાય વારંવાર મનવા એનો ઉપકાર રે.
ઇશ આપજે એવી દ્રષ્ટિ કે તારા કામને પામું વારંવાર રે;
તારી આ રમત બની છે રહસ્ય, ના પમાય એનો તાગ રે.
મથી મથી થાક્યા હાર્યા આ માનવો, ના મધ્યે બિન્દુ સિંધુ તણું રે;
હોય જો મરજી તારી, તુ જ દેખાડ કે આ રચના તારી કેવી સોહાય રે.
મારે શું પ્રયોજન એ ભાંજગડનું કે કોણે કેવી કરી રચના;
હું અનુમતિનો પામી અણસાર, નમું તને વારંવાર રે!

rang kasumbal - Bansidhar Patel

રંગ કસુંબલ - બંસીધર પટેલ

લાગણીના રંગે રંગેલ આ ચુંદડી કસુંબલ;
રક્ત, ધવલ, પીળા, રતુંબડા રંગવાળી.
ઓઢશે કોણ આ ભરત ગુંથેલી, આભલાની ઓઢણી કસુંબલ,
મધમાતા, તરોતાજા પારજામલી તાર ઝીણા વણી.
પારખુ પરદેશી ભીંજાઇ જાશે, ભુલી જાશે ભાન કસુંબલ;
નયનબાણ મારી, ફેંકશે દ્રષ્ટિ પારદર્શક.
રંગરંગીલી આ ચુંદલડી, ભાવ ભરેલી સ્નેહ કસુંબલ;
મન તરંગે તનને રંગે, સાજ સજી ઉસ સંગે.
આભલાના તારલા ઉતાર્યા, સૂરજચંદ્રની સાથે કસુંબલ;
ઉભરાયું સઘળું સુંદરધામ, ભીની પલકે કસુંબલ.
પથરાયું અજવાળું, ઓઠનાં અનુપમ ચુંદડી કસુંબલ;
ભવના રંગે, નાચે સરગમ સર્વદિશ કસુંબલ.
ધરણી હસતી, નભ મુસકાયે, દિગ દિશાઓ ગાએ મધુરમ;
સર્વત્ર વ્યાપેલ ઉજાસ કોણે ઓઢી મદમાતી કસુંબલ?

andhaaraa - Bansidhar Patel

અંધારા - બંસીધર પટેલ

દ્રષ્ટિહીન સમાજને જોઉં છું જ્યારે,
યાદ તમ તણી આવી જાય છે.
ભવરો ઉચી નીચી થાય જ્યારે,
અણસાર તમ તણો આવી જાય છે.
સૌંદર્યથી ઉભરાતી મારકણી આંખો જોઉં છું જ્યારે,
હ્રદય કમળ પુલકિત થઇ જાય છે.
અંધારા ઉલેચીને મેળવેલી દ્રષ્ટિથી નયનો ભીંજાય છે જ્યારે,
શોકમગ્ન બનેલ મન આંસું ખૂબ પ્રસારે છે.
સૂર્યચન્દ્ર સમા નયનો થકી આભલાંને નિરખવા જાય છે જ્યારે,
શૂન્ય બને છે દ્રષ્ટિ, સૃષ્ટિના સૌંદર્યને પામવાની.
અહોભાગ્ય અમારા કે બંધ પલકોમાં મૂર્તિરૂપીણી દેખાય છે જ્યારે,
બસ કરો પ્રભુ, હવે નથી ખોલવાં નયન બિડાયેલ ભલે રહે.

ujaas - Bansidhar Patel

ઉજાસ - બંસીધર પટેલ

અહા, ધડકશે હૈયાં, મલકશે મનડાં, ત્યાગી ભ્રમણા ભીતરની;
થાશે ઉજાસ, પથરાશે પ્રકાશ, નયનો ઉઘડશે ભીનાશથી.
પ્રફુલ્લિત, પુલકિત થાશે હ્રદિયું, ઉતાપિ તાપો મનના બધા;
મળશે છાયા, શીતળતા, શાતા મટશે સંતાપ સંસારના.
હારેલો થાકેલો મનવા પામશે કિરણ ઉદ્દીપનનું;
તિમીર જાશે, તમસ જાશે, અંતરની કાલીમા પણ.
શ્રધ્ધાના દિપ અજવાળે, આતમ જ્ઞાનના ઉચ્ચ સથવારે;
કપાશે મજલ, જીવતરની બનશે ધન્ય અંતિમ પળો.
ચિત્રપટ આ જીવતર તણું, થાશે સમાપ્ત આખરે;
ચિર નિંદ્રામાં પોઢી જાશે, અમર ધામમાં જાશે આતમ.

sansaar - Bansidhar Patel

સંસાર - બંસીધર પટેલ

ખૂંદી વળ્યો સંસાર સકળ, એમ કે મળે આદમી ખરો;
બનાવ્યો કુદરતે મનુષ્યને, ભમવા ભોમકા અવનવી.
આદમી નથી સુધરવાનો, ભલે થાય પ્રલય સૃષ્ટિતણો;
છોને સરિતાઓ બધી મચી પડે પખારવા થાશે શું તન ઉજળાં?
ભેદ પારખવાનો ભલા-બૂરા તણો, દૃષ્ટિ ગુમાવી માનવે;
નયનો તેનાં બની રહ્યાં જેમ ડોળા ઉઘાડા કાચનાં.
સૃષ્ટિ સકળ ભાસે તને, દ્રષ્ટિ બની ક્ષીણ સાચ નિરખવાની;
અહો સત્ય લાધશે કોક દિ', એ અમી ભરી આશ ઉજાસની.

Myself explained

નીચે એક લિંક મુકી છે, ઇંગ્લીશમાં છે. એ ઓટોબાયોગ્રાફી ઓફ એ યોગી માંથી લીધેલ છે.

આ ચેપ્ટરમાં સૃષ્ટિ અને આપણાં અસ્તિત્વને બહુ સરસ રીતે સમજાવ્યું છે. એમાંથી મુક્ત કેવી રીતે થવાય એ પણ સમજાવ્યું છે. જરુરથી વાંચો.

http://www.crystalclarity.com/yogananda/chap43.html

પ્રકૃતિ - બંસીધર પટેલ

પ્રકૃતિની પાંખે ઉડીને, નિરખું કરિશ્મા કુદરતનો;
સર્જનહારની ભલી છે રચના, નિતનિત કરું વખાણ ભીતરનું.
નાની શી ચીંટી કરે છે વહન, એની રસમય જીંદગાનીનું;
મોટા પેટવાળો હસ્તી પણ ભરે છે પેટ, ગજા બહારનું.

રહે છે સંપથી સહુ વન્યપ્રાણી, જનાવરો ભૂતલે;
કેમ થયો સન્નિપાત આ કળિના વંશજ બાળને.
કરે છે ઉધામા, કઇ કેટલીય ઉથલપાથલો કરે, કરાવે;
ના લાદ્યું તોય ફળ, જે પરલોક ગમને દે સથવારો.

બંધાવી ઉંચી મેડીઓ, કઇ કેટલાય અરમાનો થકી;
જર-ઝવેરાત પણ કર્યું છે એકઠું ના દીઠું પાછળ કદી.
છોરાં-છૈયાંને પોષ્યાં, ખૂપ્યો માયાના કળણમાં ઘણો;
બૈયર મારી ખૂબ રુપાળી, કરી ફરતો, તાવ દઇને મૂછે હસતો.

ના મળ્યું એ જ્ઞાન કદીયે, કે નથી કોઇ સાથ જગતનો;
કરેલાં કરમ ભોગવી, સીધાવીશ દૂર-સુદૂર ગમનમાં.
ના આવશે કંઇ સાથમાં તારી, રહેશે પડ્યું અહી સર્વ કઇ.
ગુરુકિલ્લી લીધી હોત એક, ખરા અંતર મહીં ઉતારી;
ઇશનો સાથ એ જ સાચો સાથ, અન્ય વાતો નિરર્થક તાણી.

પળે પળ મળી બને છે જીંદગી પૂરી;
ભલાઇ, સાદાઇ અને ભાવના હોય જો સાચી.
ખરી કમાણી આ જગતતણી - આવશે સંગાથે ધણી ગણી;
ચેતી જજે ઓ નર સુજાણ, કરી ગણતર ઘણું ભણી ગણી.

પ્રભુ છે પ્યારો, એ છે સહુથી ન્યારો;
જગતો વિસામો, ધરણીનો આધારો.
મળી છે આ પળ ગુમાવીશ ના વરથમાં-
મળી લે પ્યારા, સ્મરીને વ્હાલાને લેજે વિસામો.

ફરીથી મળે જ્યારે જનમ જગતમાં;
હસીને લેજે વિસામો, પ્રભુનો પ્યારો.
છૂટે જેથી ભવ-ભવનાં બંધન;
કદી ના હોય ફરી આ બંધી યારો!

kaanaa - Bansidhar Patel

કહાના - બંસીધર પટેલ

બંસરીમાં મોહ્યું મનડું મારું, લાગે લાખેણાં રુપ કાના તારાં;
શાને છેડે તું મનમોહન, વાત તારી કરવાની સહુને જરુર.
ધરમ મારો એક જ વ્હાલા, સદા રહુ નિઃમગ્ન તારા નાદસૂરમાં;
રહે જીવન કે જાય ભલે, પામવા અમૃત વીરસંતુ નવ અધરનું.

પ્રથમે મને પહેરાવી ઓઢણી ત્યાગી, ગયો કુંજગલી મોજાર;
ટહેલ નાંખી વૃન્દાવન ધામ, ન મળ્યો તું કે તારી કોઇ ભાળ.
લગની લગાડી શું વ્હાલા તારા નેહની, સદા ભાસે હ્રદયકુંજ;
વન વગડે વાગે વાંસલડી, દોડે ગોપ-ગોપી ગૌમાતા અનેક.

વલોવાઇ જાય હૈયાં ડોલતાં, માખણચોર ના મળીયો આજ;
દલડું વલોવી કીધું ભક્તિનું માખણ, વ્હાલો પધારો તત્કાળ.
રાસ રમવા ઘેલી સહુ ગોપી, મુરલીધર પધારો વેલુડા અમ પાસ;
ભૂખંડે ખેલતો અખંડ રાસ, પ્રભુ આ નિત્ય લીલાનો આ ખાસ ધામ.

panktio - Bansidhar Patel

પંક્તિઓ - બંસીધર પટેલ

1. વીંઝાયેલો કોરડો કાળનો, લેશે ભોગ કંઇ કેટલાંકનો 'ને;
અકસ્માત, આગ કે તોફાનો, એ તો સદા નિમિત્તમાત્ર છે.

2. રાત્રી મહીં વીતેલ સપનું, સુંદર - અતી સુંદર ભાસે;
વાસ્તવીક્તા હો પડદા ઉપર, ઝાંઝવાનું નીર ભાસે.

3. હોય છો ને દુર મંઝીલ, લડવાની હામ ભરી છે;
ભીડી છે બાથ અમે જ્યારે, ન હઠવાના પાછાં કદી.

4. નથી તોડવા ફળ કાચાં, પાક થવાની આશ કદી;
પાક્યા પછી તો બદલેલો રંગ, પારખ-પરોખની રાખજો શક્તી;
નહીંતર સડી જઇ પામશો, કીડી-મંકોડાંની ઉજાણી તમો.