પ્રકૃતિ - બંસીધર પટેલ

પ્રકૃતિની પાંખે ઉડીને, નિરખું કરિશ્મા કુદરતનો;
સર્જનહારની ભલી છે રચના, નિતનિત કરું વખાણ ભીતરનું.
નાની શી ચીંટી કરે છે વહન, એની રસમય જીંદગાનીનું;
મોટા પેટવાળો હસ્તી પણ ભરે છે પેટ, ગજા બહારનું.

રહે છે સંપથી સહુ વન્યપ્રાણી, જનાવરો ભૂતલે;
કેમ થયો સન્નિપાત આ કળિના વંશજ બાળને.
કરે છે ઉધામા, કઇ કેટલીય ઉથલપાથલો કરે, કરાવે;
ના લાદ્યું તોય ફળ, જે પરલોક ગમને દે સથવારો.

બંધાવી ઉંચી મેડીઓ, કઇ કેટલાય અરમાનો થકી;
જર-ઝવેરાત પણ કર્યું છે એકઠું ના દીઠું પાછળ કદી.
છોરાં-છૈયાંને પોષ્યાં, ખૂપ્યો માયાના કળણમાં ઘણો;
બૈયર મારી ખૂબ રુપાળી, કરી ફરતો, તાવ દઇને મૂછે હસતો.

ના મળ્યું એ જ્ઞાન કદીયે, કે નથી કોઇ સાથ જગતનો;
કરેલાં કરમ ભોગવી, સીધાવીશ દૂર-સુદૂર ગમનમાં.
ના આવશે કંઇ સાથમાં તારી, રહેશે પડ્યું અહી સર્વ કઇ.
ગુરુકિલ્લી લીધી હોત એક, ખરા અંતર મહીં ઉતારી;
ઇશનો સાથ એ જ સાચો સાથ, અન્ય વાતો નિરર્થક તાણી.

પળે પળ મળી બને છે જીંદગી પૂરી;
ભલાઇ, સાદાઇ અને ભાવના હોય જો સાચી.
ખરી કમાણી આ જગતતણી - આવશે સંગાથે ધણી ગણી;
ચેતી જજે ઓ નર સુજાણ, કરી ગણતર ઘણું ભણી ગણી.

પ્રભુ છે પ્યારો, એ છે સહુથી ન્યારો;
જગતો વિસામો, ધરણીનો આધારો.
મળી છે આ પળ ગુમાવીશ ના વરથમાં-
મળી લે પ્યારા, સ્મરીને વ્હાલાને લેજે વિસામો.

ફરીથી મળે જ્યારે જનમ જગતમાં;
હસીને લેજે વિસામો, પ્રભુનો પ્યારો.
છૂટે જેથી ભવ-ભવનાં બંધન;
કદી ના હોય ફરી આ બંધી યારો!